បុគ្គលដែលខ្លាំងៗទាំងនោះមិនមែនគ្រាន់តែសិក្សាធម្មតាៗឡើយ គឺមកពីគេខិតខំប្រឹងប្រែងអានហើយអានទៀត អានរហូតទាល់តែដឹងថាខ្លួនគេមានសមត្ថភាពអ្វីមួយ ទើបគេយកអ្វីដែលបានអាននិងស្រាវជ្រាវនោះមកអនុវត្ត ដើម្បីជាប្រយោជន៍ដល់ខ្លួនឯងនិងសង្គមជាតិ រហូតដល់សង្គមជាតិទាំងមូលរីកចម្រើនព្រោះតែការចូលចិត្តអានជាកត្តាមូលដ្ឋាន។
ដោយឡែកតែយុវជនកម្ពុជាយើងឯណេះវិញ ចង់មានបានណាស់ ចង់រីកចម្រើនណាស់ ចង់ឱ្យខ្លួនឯងមានសមត្ថភាពខ្ពស់ណាស់ ចង់ឱ្យប្រទេសរបស់ខ្លួនជាប្រទេសមានយុត្តិធម៌ណាស់ និងចង់ឱ្យប្រជាពលរដ្ឋខ្លួនរស់នៅដោយភាពសម្បូរសប្បាយនិងសន្ដិភាពណាស់ តែការប្រព្រឹត្តបែរជាផ្ទុយនឹងអ្វីដែលខ្លួនចង់បាននោះទៅវិញ ព្រោះយុវជនកម្ពុជាភាគច្រើនចូលចិត្តការសប្បាយ ការជួបជុំគ្នាដោយការស៊ីផឹក ឆបោក កេងប្រវញ្ច និងការប្រព្រឹត្តនូវអំពើអបាយមុខផ្សេងៗ។ ការដែលអ្នកចង់សប្បាយនោះ ខ្ញុំមិនជំទាស់អ្វីខ្លាំងនោះទេ តែអ្នកត្រូវគិតមើលថា ក្នុងខណៈដែលទូករបស់អ្នកកំពុងតែលិចដោយជួបនឹងព្យុះមួយកណ្ដាលមហាសាគរ (សមុទ្រ) ថាតើអ្នកនឹងសប្បាយទៅកើតទេ? ហេតុអ្វីបានជាមិនភិតភ័យហើយបែរជានាំគ្នារាំច្រៀងដោយក្ដីត្រេកអរក្នុងខណៈដែលខ្លួនអ្នក ក្រុមគ្រួសាររបស់អ្នក មិត្តភក្ដិរបស់អ្នក ប្រជាជនរបស់អ្នក និងប្រទេសរបស់អ្នកកំពុងតែលិចលង់ដូច្នេះទៅវិញ?
យើងមិនឆ្ងល់ទេឬថា ហេតុអ្វីបានជាប្រទេសអ្នកមានគេរីកចម្រើនឆ្ងាយដាច់កន្ទុយភ្នែកដែលប្រទេសរបស់យើងមិនអាចតាមទាន់? ដូចជា ប្រទេសចិន កូរ៉េខាងត្យូង ជប៉ុន អាមេរិក អង់គ្លេស អូស្ត្រាលី កាណាដា ។ល។ ដោយហោចទៅមិនចាំបាច់និយាយប្រទេសណាដែលនៅឆ្ងាយពីយើងនោះទេ សូម្បីតែប្រទេសជាប់នឹងព្រំប្រទល់ប្រទេសយើង ក៏គេបានដើរមុនយើងរាប់សិបជំហានទៅហើយ ដូចជា ប្រទេសថៃនិងវៀតណាម។ ព្រោះហេតុអ្វី? ព្រោះប្រជាពលរដ្ឋរបស់គេមិនព្រមព្រងើយកន្តើយចំពោះខ្លួនគេ និងប្រទេសគេឡើយ ដោយគេខំខិតប្រឹងប្រែងសិក្សារៀនសូត្រនិងអានជាច្រើន។ សូម្បីតែអ្នករត់កងបី អ្នករត់ម៉ូតូឌុប និងអ្នករត់ឡានតាក់ស៊ី ក៏គេឆ្លៀតអានសៀវភៅផ្សេងៗដើម្បីអភិវឌ្ឍការយល់ដឹងបន្ថែមនៅពេលទំនេររបស់គេដែរ។
