រាប់ពាន់ឆ្នាំមកហើយដែលបុព្វបុរសជាច្រើនធ្លាប់បានរៀនសូត្រ ទទួលបទពិសោធផ្ទាល់ខ្លួន ឬត្រិះរិះពិចារណារកឃើញសច្ចភាព
ដ៏មានតម្លៃផ្សេងៗ និងបានចងក្រងនូវអ្វីដែលខ្លួនបានរកឃើញទាំងនោះដើម្បីទុកជាប្រយោជន៍ដល់អនុជនជំនាន់ក្រោយ។
គតិបណ្ឌិតទាំងនោះតែងមានតាមសិលាចារឹក គម្ពីរ អត្ថបទ ឬសៀវភៅផ្សេងៗដែលនៅរាយប៉ាយគ្រប់ទិសទី គ្រប់ជាតិសាសន៍
ទូទាំងសកលលោក ដែលអនុជនជំនាន់ថ្មីៗជាច្រើនតែងយកប្រតិបត្តិ កែលម្អ ហើយបង្រៀនបន្តទៅអនុជនក្រោយៗទៀតដើម្បីកែលម្អ
វប្បធម៌អារ្យធម៌ឲ្យកាន់តែមានលក្ខណៈទំនើប រហូតអាចកែប្រែសង្គមមនុស្សជាតិឲ្យចម្រើនជឿនលឿនមកដល់បច្ចុបន្បនេះ។
នៅប្រទេសចម្រើនជឿនលឿនទាំងឡាយ គតិបណ្ឌិតបុព្វបុរសត្រូវបានគេចងក្រងនិងយកទៅប្រតិបត្តិយ៉ាងទូលំទូលាយ។
ដោយឡែកប្រទេសកម្ពុជាយើងដែលជាប្រទេសធ្លាប់ថ្កុំថ្កើងរុងរឿងតាំងពីសម័យអង្គរ បែរមានការចងក្រងគតិបណ្ឌិតតិចតួចប៉ុណ្ណោះ។
មូលហេតុចម្បង គឺខ្មែរយើងមិនសូវមានអ្នកកត់ត្រាឬបើនិយាយឲ្យខ្លី គឺមិនសូវចូលចិត្តកត់ត្រា ហើយថែមទាំងមិនចូលចិត្តអានទៀតផង
បើប្រៀបធៀបនឹងប្រទេសជឿនលឿនដទៃនោះ។
ទោះជាមិនសម្បូរអ្នកកត់ត្រាយ៉ាងណា ក៏មិនមែនដល់ថ្នាក់អត់សោះអ្វីដែរ។ បណ្តាអ្នកតស៊ូព្យាយាមទាំងឡាយក្នុងវិស័យ
អក្សរសាស្រ្ត យើងសូមសរសើរលោកសាស្រ្តាចារ្យបណ្ឌិត គឹម ពេជ្រពីរនន់ ដែលបានខិតខំពុះពារយ៉ាងស្វិតស្វាញដើម្បីសម្រេចស្នាដៃ
“កម្រងគតិបណ្ឌិត” នេះឲ្យកើតជារូបរាងឡើង ហើយសង្ឃឹមថាស្នាដៃ “កម្រងគតិបណ្ឌិត” នេះនឹងជួយជាគតិពិចារណាដល់ប្រិយមិត្ត
អ្ន្នកអានយ៉ាងសម្បូរបែបមិនលែងឡើយ។
