បើនិយាយឱ្យខ្លី ពីគោលគំនិតធំបំផុតនៅក្នុងសៀវភៅមួយក្បាលនេះ គឺគ្មានអ្វីក្រៅតែពីការជំរុញយុវជនឱ្យខិតខំរៀនសូត្រ ឱ្យតម្លៃលើចំណេះដឹង និងចេះគិតគូរពិចារណាបានវែងឆ្ងាយនោះឡើយ។ ពិចារណាពីខ្លួនឯង គិតអ្នកដទៃ គិតសង្គម គឺជាគោលធំទាំងបីនៃមាតិកាសៀវភៅនេះ។ ទោះជាយ៉ាងណា ខ្ញុំពុំអាចដឹងថា តើអត្ថន័យនៅក្នុងសៀវភៅមួយក្បាលនេះ អាចជួយដល់អ្នកអានបានតិចតួច ឫបានច្រើននោះទេ។ តែក្នុងនាមក្នុងខ្ញុំជាអ្នកសរសេរសៀវភៅមួយក្បាលនេះផ្ទាល់ គឺបានប្រឹងប្រែងអស់ពីកម្លាំងកាយចិត្តរួចស្រេចបាច់ហើយ។
ខ្ញុំនៅតែនិយាយដដែលៗថា ក្ដីព្រួយបារម្ភរបស់គ្រួសារមួយ នឹងកើតឡើងនៅពេលដែល កូនចៅមិនស្រលាញ់ការរៀនសូត្រ ពុំឱ្យតម្លៃលើសៀវភៅ។ ក្ដីបារម្ភរបស់សង្គមជាតិមួយ គឺមានយុវជនដែលមិនអើពើ មិនប្រឹងស្រវាកាន់ប៊ិចកាន់សៀវភៅ មិនឱ្យតម្លៃលើចំណេះវិជ្ជា។ សង្គមណាដែលមានយុវជន ជាអ្នកប្រឹងប្រែងរៀនសូត្រ ជាសង្គមដែលមានសំណាង សំណាងព្រោះបន្ទុកនៃសង្គមនឹងមិនធ្ងន់ទៀតទេ នៅពេលដែលយុវជន ក្លាយទៅជាពលរដ្ឋដែលចេះគិតគូរ ជួយខ្លួនឯងជាជាង រំពឹងចាំការជួយពីសង្គម។ ជាការពិតដែលថា មេដឹកនាំមានតួនាទីទទួលខុសត្រូវលើវាសនាជាតិ តែជាតិដែលខ្លាំងមិនអាចខ្លាំងតែមេដឹកនាំតែម្នាក់ឯងនោះទេ តែត្រូវមានពលរដ្ឋខ្លាំងដែលអាចជួយកសាងមេដឹកនាំឱ្យល្អ ដើម្បីអាចទទួលខុសត្រូវលើវាសនាជាតិបាន។
សង្គមយើងទាំងអស់គ្នានឹងដើរទៅមុខ បើពលរដ្ឋគ្រប់រូបមានស្ពាយនៅអាវុធរៀងៗខ្លួន ដែលយើងអាចហៅបានថា “ចំណេះវិជ្ជា”។ ១០០ ភាគរយនៃការសាងសង់សង្គម គឺត្រូវការយុវជនដែលមានចំណេះដឹងពេញលេញ ចរិតលក្ខណៈល្អប្រសើរ និងត្រូវបំពាក់បំប៉នមនសិការជាតិមុនអ្វីទាំងអស់ ឬអាចនិយាយបានថា ត្រូវគិតជាតិមុនគិតអ្វីទាំងអស់ បន្ទាប់ពីមានចំណេះវិជ្ជាក្នុងខ្លួនហើយ។
ការប្រឹងប្រែងសិក្សារៀនសូត្រ គឺជាគ្រឹះតែមួយគត់ បើសិនជាយើងចង់កសាងខ្លួនឯងឱ្យមានភាពខ្លាំងក្លា។ ហើយភាពខ្លាំងនៅក្នុងខ្លួន ត្រូវតែជាមូលដ្ឋានគ្រឹះចាំបាច់បំផុត បើសិនជាពិតជាចង់ជួយអ្នកដទៃ និងចង់ជួយសង្គមដែលខ្លួនកំពុងតែរស់នៅមែននោះ។ ការសម្រួចខ្លួនឱ្យមុតមាំ ជោកជាំដោយចំណេះដឹង គឺជារឿងដែលពុំអាចចៀសផុត។ គេចមិនផុតទេដែល យុវជនត្រូវតែសំលៀងខ្លួនឯង ឱ្យមុតមាំជានិច្ច។ ពាក្យនេះអាចនិយាយបានគ្រប់គ្នា តែវាពុំស្រួលដូចការនិយាយនោះឡើយ ចង់មិនចង់ត្រូវរៀនសូត្រឱ្យច្រើន ត្រូវប្រឹងដុសខាត់សំលៀងខ្លួនឯងជាប្រចាំ បើសិនជាយើងពិតជាស្រឡាញ់សង្គមមែននោះ។
