យើងនឹងទៅដល់នៅពេលណាដែលយើងឈប់ធ្វើដំណើរទៅកន្លែងផ្សេង។ យើងនឹងឃើញច្បាស់នៅពេលណាយើងលែងស្វែងរកនៅទីណាផ្សេង។ យើងនឹងជួបប្រទះនៅពេលណាយើងឈប់រត់ចេញពីខ្លួនឯង។ ធម៌រកក្នុងកាយបាយរកក្នុងឆ្នាំង។ អ្នកខ្លាំងគឺជាបុគ្គលដែលស្វែងរកខ្លួនឯងឃើញ ស្គាល់ខ្លួនឯងច្បាស់ មិនរស់វង្វេង។ ស្គាល់ខ្លួនឯងច្បាស់ គឺស្មើនឹងស្គាល់អ្នកដទៃ។ ឈ្នះខ្លួនឯង គឺស្មើនឹងឈ្នះអ្នកដទៃ។
គោលដៅ និងក្តីស្រមៃបង្រៀនយើងឱ្យចេះអត់ធ្មត់រាល់បញ្ហាលំបាកនានានៅក្នុងជីវិត ប៉ុន្តែបើគ្រាន់តែស្រមៃតែម្យ៉ាងគឺមិនគ្រប់គ្រាន់នោះទេ ប្រសិនបើយើងមិនហ៊ានជំនះ ពុះពារគ្រប់ឧបសគ្គដើម្បីក្តីស្រមៃដែលយើងបានប៉ង។ ជីវិតដែលរីករាយ និងបរិបូរណ៌ជាជីវិតដ៏សាមញ្ញ ដែលយើងអាចដើរតាមក្តីស្រមៃ និងបំពេញក្តីស្រមៃខ្លួនឯង ទោះបីជាយើងដឹងថាវាមិនមែនជារឿងងាយស្រួលក៏ដោយ។
អ្វីដែលយើងអាចផ្ដល់ចេញទៅបានវាគឺជាអ្វីដែលយើងមាន។ បើយើងគ្មានសេចក្ដីស្រឡាញ់ផង តើយើងផ្ដល់សេចក្ដីស្រលាញ់យ៉ាងម៉េចកើត? បើយើងគ្មានសេចក្ដីមេត្តាក្នុងចិត្តផង តើអាចផ្ដល់ការអត់ឱនយ៉ាងម៉េចកើត? បើយើងគ្មានចំណេះដឹងផង តើយើងអាចចែករំលែកចំណេះដឹងយ៉ាងម៉េចបាន? បើយើងគ្មានគំរូល្អផង តើយើងអាចផ្ដល់គំរូល្អម្ដេចនឹងកើត? សរុបទៅអ្វីក៏ដោយដែលយើងចង់ផ្ដល់ចេញទៅ មិនថាចំពោះមនុស្សម្នាក់ ចំពោះសង្គមគ្រួសារមួយ ឬចំពោះសង្គមជាតិទាំងមូលក្ដីគឺយើងត្រូវតែជាអ្នកដែលចាប់ផ្ដើមសន្សំវា ឬសាងបង្កើតវាដោយខ្លួនឯងជាមុនសិន។
