នេះជារឿងរ៉ាវជីវិតពិតរបស់ក្មេងស្រីម្នាក់ដែល មានក្ដីសុបិនចង់ក្លាយជាអ្នកនិពន្ធតាំងពីអាយុ១២ឆ្នាំ។ ជីវិតកូនអ្នកក្រមិនខុសពីលម្អងធូលីត្រូវខ្យល់បក់វក់វីគ្មានទីកំណត់។ ទុក្ខលំបាកជាមេរៀនជីវិតដែលបង្រៀននាងឱ្យរឹងមាំដើម្បីរស់ និងពុះពារដើម្បីក្តីស្រមៃ។ ឧបសគ្គរាប់មិនអស់បានក្លាយជាបទពិសោធសម្រាប់ឱ្យនាងតស៊ូរហូតដល់ទីផុត។
ស្នេហាយុវវ័យសម្រាប់កូនអ្នកក្រគ្រាន់តែជាពន្លឺកាំជ្រួចដែលភ្លឺស្អាតតែមួយរំពេចហើយក៏រលាយបាត់អស់។ គ្រប់ជីវិតមិនអាចជ្រើសរើសកន្លែងកើតបានទេ តែយើងអាចជ្រើសរើសត្រួសត្រាយផ្លូវល្អសម្រាប់ខ្លួនឯងបាន។
អំពីអ្នកនិពន្ធ
នាងខ្ញុំឈ្មោះម៉ៅ សំណាង កើតនៅឆ្នាំ១៩៥៩ បានសិក្សាដល់ថ្នាក់ទី១ ទំនើបជាតិ ក្នុងរបបសាធារណរដ្ឋលន់នល់។ ឪពុកឈ្មោះម៉ៅ សោម ជាសាស្ត្រាចារ្យអក្សរសាស្ត្រខ្មែរ (ទទួលមរណភាពក្នុងរបបប៉ុលពត)។ ម្ដាយឈ្មោះប៉ែន ស៊ីយ៉ែន ជាមេផ្ទះ (ទទួលមរណភាពនៅក្នុងឆ្នាំ ២០០០)។ នាងខ្ញុំជាកូនស្រីច្បងក្នុងចំណោមបងប្អូន៥នាក់។ ស្វាមីរបស់ខ្ញុំឈ្មោះសួន សុម៉ុនធឿន អតីតយោធា។ មានកូនស្រីម្នាក់ឈ្មោះម៉ៅ ចាន់រស្មី កើតនៅឆ្នាំ១៩៩៥។
ខ្ញុំបានក្លាយជាអ្នកនិពន្ធប្រលោមលោកក្នុងឆ្នាំ១៩៨១ និពន្ធបានជាង១០០រឿង។ ខ្ញុំក្លាយជាអ្នកនិពន្ធអត្ថបទភាពយន្តនៅឆ្នាំ១៩៨៧ និពន្ធបានជាង១០០រឿង។ ធ្លាប់ប្រលងជាប់ចំណាត់ថ្នាក់លេខ១ ពានរង្វាន់ព្រះសីហនុរាជឆ្នាំ១៩៩៥រឿង “រលកបោកខ្សាច់”។ ជាប់ចំណាត់ថ្នាក់លេខ៥ ពានរង្វាន់ព្រះសីហនុទី២ ឆ្នាំ ១៩៩៨ រឿង “ពន្លឺចន្ទ”។ បទចំណាត់ថ្នាក់លេខ ២ នៅអង្គការន័រវេស្សសង្គ្រោះកុមារ ឆ្នាំ២០០០ រឿង“កម្រងផ្កាម្លិះ”។ ជាប់ចំណាត់ថ្នាក់លេខ៥ ពានរង្វាន់មហោស្របអង្គរឆ្នាំ២០០០ រឿង “ឋានសួគ៌សាងបាប”។ ជាប់អត្ថបទជ្រើសរើសបកប្រែជា ភាសាជប៉ុនឆ្នាំ២០០១ រឿង “កម្រងផ្កាម្លិះ” និងរឿង “សមុទ្រខ្មៅ”។ ជាប់ជ័យលាភីលេខ១ ពានរង្វាន់ទន្លេមេគង្គ ខ្មែរ វៀត ណាមឡាវ ឆ្នាំ២០១០ រឿង “ចិត្តមួយថ្លើមមួយ”។ បានទទួលគ្រឿងឥស្សរយសមុនីសារាភ័ណ្ឌ ថ្នាក់សេនា ពីសម្ដេចអគ្គមហាសេនាបតីតេជោហ៊ុនសែន ក្នុងនាមជាអ្នកនិពន្ធ ដែលមានស្នាដៃល្អក្នុងការចូលរួមចំណែក
លើកស្ទួយអក្សរសិល្ប៍ អក្សរសាស្ត្រ និងវប្បធម៌ជាតិខ្មែរ ក្នុងឆ្នាំ២០០៨ និងបានទទួលព្រះរាជប្រទាន ពីព្រះករុណាព្រះបាទសម្ដេចព្រះបរមនាថនរោត្តមសីហមុនី នៅគ្រឿងឥស្សរិយយសមុនីសារាភ័ណ្ឌថ្នាក់មហាសេនាឆ្នាំ២០១៤។
