យើងប្រហែលជាធ្លាប់លេងល្បែងនិយាយតៗគ្នាដោយឱ្យមនុស្សដំបូងគេនិយាយមួយប្រយោគ បន្ទាប់មកខ្សឹបប្រាប់តៗគ្នា លទ្ធផលគឺនៅពេលដែលដល់មនុស្សចុងក្រោយរមែងក្លាយជាប្រយោគមួយផ្សេងជានិច្ច ប៉ុន្តែបើយើងឱ្យមនុស្សដំបូងសរសេរប្រយោគនោះដាក់ក្នុងក្រដាសហើយបញ្ជូនក្រដាសនោះឱ្យអ្នកបន្ទាប់ៗអាន នោះគ្រប់គ្នានឹងអាចអានបានដូចគ្នាទាំងអស់ ទោះជាតម្រង់ជួរវែងប៉ុនណាក៏ដោយបើគេអានភាសាដូចគ្នា។ សុភាសិតរបស់ចិនមួយឃ្លាបាននិយាយថា «ការចងចាំបានល្អមិនអាចប្រៀបជាមួយនឹងទឹកខ្មៅមួយដំណក់បានឡើយ»។
សុភាសិតមួយឃ្លានេះបានបង្ហាញឱ្យឃើញពីភាពសំខាន់របស់ការសរសេរដែលប្រសើរជាងការចងចាំ ព្រោះថាការចងចាំនឹងបាត់ទៅវិញទៅតាមកាលវេលានិងជំនាន់របស់មនុស្ស ទោះជាមនុស្សដែលមានការចងចាំល្អជាងគេនៅក្នុងលោកនេះ តែពេលដែលគេស្លាប់ទៅ បើគេមិនបានកត់ត្រាទុកទេនោះ អ្វីៗដែលគេបានដឹងនិងចេះនោះក៏ស្លាប់ទៅតាមគេដែរ។ ដូច្នេះហើយការកត់ត្រាអាចយកឈ្នះលក្ខខណ្ឌផ្សេងៗរបស់ការចងចាំបានបើតាមន័យរបស់សុភាសិតចិនខាងលើនេះ។
