នៅក្នុងកម្មវិធីចាស់ ត្រង់អន្លើដែលឥឡូវនេះយើងហៅថា “សុភាវធម៌” មានចង្អុលឱ្យបង្រៀនអំពីចរិយាសាស្រ្ត ដូចជាមេរៀន អំពីសប្បុរសធម៌ ការគួរសម សម្បជញ្ញៈ ជាដើម។ គុណសម្បត្តិទំាងនេះ សុទ្ធតែជាពាក្យអរូប ពិបាកនឹងពន្យល់បាន។ ម្យ៉ាងទៀត ទោះបីក្មេងយល់ន័យពាក្យនេះហើយ ក៏គ្រាន់តែជាទ្រឹស្តីប៉ុណ្ណោះ មិនមែនជាបទឱ្យក្មេងប្រតិបត្តិតាមបានដោយងាយទេ។
ក្មេងនៅតូច អាយុពី ៧ ទៅ ១៣ ឆ្នំា ត្រូវការឱ្យគ្រូណែនំាឱ្យមានទម្លាប់ជាជាងចេះតែពាក្យហើយខ្វះការប្រតិបត្តិ។ ឧទាហរណ៍ក្មេងទម្លាប់ល្អ បើវារើសបានរបស់អ្វីមួយ វាយកមកជូនលោកគ្រូ ថ្វីដ្បិតតែវាមិនទាន់យល់ជាក់អំពីន័យនៃការលួច កុមារនេះត្រូវចាត់ទុកថា ជាកុមារប្រសើរជាងកុមារម្នាក់ទៀត ដែលចេះសូត្រមេរៀនប៉ោចៗ អំពីទោសនៃការលួច តែបើវារើសបានវត្ថុអ្វីមួយ វាត្រឡប់ជាលាក់ទៅវិញ។ វិជ្ជា សុភាវធម៌ ជាចង្កោមក្បួនតម្រាទំាងឡាយដែលទម្លាប់កុមារឱ្យមានកាយវិការ និងសម្ដីសំដៅសមរម្យ ដើម្បីឱ្យការទាក់ទងរវាងកុមារនិងអ្នកផងក្នុងសង្គមដោយសភាពល្អ។
គ្រូមានភារៈជួយឪពុកម្តាយកុមារក្នុងការបង្ហាត់បង្រៀនកុមារនោះឱ្យមានទម្លាប់ចេះសម្ដែងអាការៈសមរម្យ ខាងកាយវិការនិងខាងវាចា។ ទម្លាប់ល្អនេះ កុមារកាន់ខ្ជាប់មួយជីវិត។ ហេតុដែលនំាឱ្យមានសុភាវធម៌ មកតែអំពីធម្មជាតិមនុស្ស ដែលកើតមកហើយត្រូវតែរស់ជាសង្គម ជាមួយនឹងមនុស្សឯទៀត កណ្តាលធម្មជាតិដ៏ធំធេងនេះ។
