នេះជាកូនសៀវភៅ កម្រងអនុស្សាវរីយ៍ខ្លីៗបានមកពីអ្នកចូលរួមប្រកួត និងមិត្តអ្នកអានផ្សេងទៀតបានផ្ញើមកជាមួយ។ អនុស្សាវរីយ៍ជាច្រើនបានចាប់ផ្ដើមឡើងតាំងពីថ្ងៃចាប់កំណើតក្នុងពោះម៉ែ និងថ្ងៃដំបូងបានកើតមកជាកូនរបស់ពុកនិងម៉ែ និងជាប្រជាជនម្នាក់នៅលើភពផែនដីនេះ។ រឿងខ្លះសើចសប្បាយ រឿងខ្លះក៏ត្រូវយំស្រណោះ និងរឿងខ្លះទៀតគឺសាមញ្ញៗតែមានអត្ថន័យធំធេង គឺធំជាងមហាសមុទ្រប៉ាស៊ីហ្វិក ខ្ពស់ជាកំពូលភ្នំអេវឺរ៉េស និងវែងជាងទន្លេអាម៉ាហ្សូនទៅទៀត។ ទាំងអស់នេះជាគុណដែលលោកទាំងពីរបានបង្កើត និងការចិញ្ចឹមបីបាច់ថែរក្សាសព្វគ្រប់បែបយ៉ាង។
ភាវរស់ទាំងឡាយមិនអាចនៅរស់ ឬធំធាត់បានទេ បើគ្មានមេបាឬអាណាព្យាបាលជាអ្នកចិញ្ចឹម។ ដូចជារុក្ខជាតិ មិនអាចដុះបានទេបើគ្មានដី ទឹក និងម្លប់។ សត្វដែលទើបនឹងកើត បើមិនមានមេនៅមើលការពារ និងបញ្ចុកចំណីទេក៏នឹងស្លាប់ទៅវិញ ឬក្លាយជាចំណីរបស់សត្វឯទៀតក៏ថាបានដូចជាមនុស្សយើងដូច្នេះដែរ ពិតជាចាំបាច់ណាស់ ថាត្រូវបានចិញ្ចឹមដោយដៃរបស់លោកអ្នកមានគុណ។ អ្នកខ្លះនិយាយយ៉ាងកំសត់ថាខ្លួនរស់នៅមកដោយខ្លួនឯង ខ្លួនគ្មានឪពូកម្ដាយ… ការបែបនេះពិតមិនត្រឹមត្រូវ យើងមិនអាចរស់មកដោយឯកឯងបានទេ។ ទោះអ្នកជាកូនកំព្រា ខ្លះឪពូកម្ដាយស្លាប់តាំងពីខ្លួនទើបនឹងកើត ខ្លះត្រូវឪពូកម្ដាយស្លាប់តាំងពីខ្លួនមិនទាន់ដឹងក្ដី និងខ្លះត្រូវដើររសាត់អណ្ដែត តែលតោល ចិញ្ចឹមខ្លួនជាមួយគ្រាប់បាយដែលសល់ពីអ្នកដទៃ។ ទោះជាយ៉ាងនេះក្ដីក៏យើងធំចេះដើរ ចេះនិយាយហើយដែរ។ មិនខុសពីសត្វទេ យើងមិនអាចពឹងជនណាម្នាក់មកចិញ្ចឹមយើងអស់មួយជីវិត (តាំងពីកើតដល់ស្លាប់ទៅវិញ) បានទេ ព្រោះឪពុកម្ដាយ អាណាព្យាបាលនឹងជរាមុនពេលយើងជរា ហើយក៏រលត់ទៅវិញមុនពេលយើងអស់អាយុស្លាប់ផងដែរ។
សត្វ អាចចិញ្ចឹមកូនត្រឹមចេះរកចំណីបានដោយខ្លួនឯងមេនឹងបំបបង់ចោលរស់នៅដោយខ្លួនឯង មាន់ត្រូវបញ្ចេញកូនដោយការចឹកមិនឱ្យនៅក្បែរ ឬមករកចឹកចំណីដែលខ្លួនកកាយ។ សត្វចាបជាដើមក៏នឹងបង្រៀនកូនឱ្យចេះបើកស្លាប ទទះហោះទៅលើវេហាស៍រួចក៏ចាកចោកសំបុក្រទៅរកសំបុក្រថ្មី។ …
ចំណែកឯមនុស្ស គឺមិនមានឪពុកម្ដាយបោះបង់ ឬកូនចាកចោលឪពុកម្ដាយនោះទេ។ ក្រោយពីកូនៗរៀនចប់ កូនត្រូវមានការងារ ឬមុខរបរចិញ្ចឹមខ្លួនឯង ហើយកូនក៏ត្រូវត្រឡប់មកជួបលោកវិញពេលណាមួយ អាចជា១ខែ កន្លះឆ្នាំ ឬ១ឆ្នាំម្ដងជាពីរដង ក្នុងនោះបើកូនធូរធារ កូនក៏ត្រូវមានកាតព្វកិច្ចដែលត្រូវតបស្នងសងគុណលោកវិញផងដែរ។ បើអ្នកកំព្រាម្ដាយ សូមសងគុណដល់ឪពុករបស់អ្នក បើអ្នកកំព្រាឪពុក សូមសងគុណជូនអ្នកម្ដាយរបស់អ្នក បើអ្នកកំព្រាឪពុកនិងម្ដាយ សូមសងគុណជូនអាណាព្យាបាលឬជនណាមួយឬកន្លែងណាមួយដែលបានចិញ្ចឹមអ្នក ឬពាក្យសម្ដីខ្លីមួយថា សូមសងគុណត្រឡប់ទៅវិញដល់បុគ្គលណាបានធ្វើគុណមកដល់អ្នក។ …
កាន់តែសរសេរកាន់តែឆ្ងាយទៅហើយ ជាចុងក្រោយខ្ញុំសង្ឃឹមថាកូនសៀវភៅមួយក្បាលនេះ គឺជាមិត្តថ្មីរបស់អ្នកម្នាក់ទៀត គ្រាន់កំដរអ្នកពេលអ្នកសប្បាយចិត្ត ហើយក៏នៅក្បែរអ្នកបើអ្នកកើតទុក្ខ។
